دستورات کنترل برنامه در پوشه ی Program Control از قسمت Program Element وجود دارند. این دستورات به طور کلی به سه دسته تقسیم می شوند :
دستور Call
دستور MCR
دستور RET
دستور CALL : در زبان STL برای فراخوانی بلاک های FC و FB و SFC و SFB یا سایر بلاک های استاندارد که از قبل توسط زیمنس برنامه نویسی شده اند، بکار می رود. این دستور، بلاکی که در جلوی آن بصورت مستقیم یا بصورت سمبلیک آدرس داده شده را بدون هیچ قید و شرط و مستقل از وضعیت RLO صدا می زند. یعنی، کنترل اجرای برنامه را به آن بلاک می برد. FB و SFB باید حتماً همراه با ذکر نام DB صدا زده شوند. DB های فوق یا باید قبلاً موجود بوده و یا در همان لحظه ای که برنامه نوشته می شود، با پیغامی که توسط Step7 داده می شود، ایجاد شوند.
جدول زیر، نحوه ی صدا زدن بلاک های مختلف را نشان می دهد :
وقتی یک بلاک در برنامه STL با دستور CALL صدا زده می شود، بطور اتوماتیک لیستی از متغیر ها مانند مثال زیر، در زیر آن ظاهر می گردد. Formal Parameter متغیر هایی هستند که قبلاً در موقع ایجاد بلاک به عنوان ورودی و خروجی بلاک تعریف شده اند.
Actual Parameter مقادیر یا آدرس هایی هستند که برنامه نویس باید آنها را تعیین کند.
فراخوانی
SFB15 همراه
DB در زبان
STL
فراخوانی SFB15 به همراه DB آن در OB1 به زبان LAD
نکته : اگر بخواهیم با دستور CALL در زبان LAD یا FBD فراخوانی انجام دهیم، فقط میتوان FC و SFC ها را فراخوانی کرد. در غیر اینصورت، میتوان هر بلاکی را فراخوانی نمود. اگر این بلاک ها به زبان های LAD یا FBD فراخوانی شود، پایه های آن به عنوان ورودی و خروجی دیده میشود که لازم است کاربر برای آنها Actual Parameter تعریف کند. تصویر بالا، فراخوانی SFB15 را در OB1 نشان میدهد.
