این دو نوع بلاک، در واقع بلاک های برنامه نویسی شده ای میباشند که بخشی از سیستم عامل هستند (System Function , System Function Block) و کاربر نیاز به برنامه نویسی زیمنس آنها ندارد و لازم نیست مانند توابع دیگر به داخل CPU زیمنس بار شوند . مانند FB ها ، SFB ها نیز بلاک های با حافظه ای هستند که لازم است کاربر هنگام استفاده از آنها ، برای هر یک از آنها یک DB در برنامه ی خود ایجاد کند و این DB را به همراه سایر بلوک های برنامه به داخل CPU زیمنس بار کند . اما SFC ها مانند FC ها بلوک های بدون حافظه هستند . این دو نوع بلوک در واقع ، این امکان را برای کاربر فراهم میکنند که بخشی از عملکرد های سیستم عامل را هر جا که خود لازم دید ، اجرا نماید . مثلاً برقراری ارتباط با سایر اجزای شبکه بر عهده ی سیستم عامل میباشد که این ارتباط بطور متناوب در هر سیکل از اجزای برنامه ی اصلی با سایر اجزای شبکه برقرار میشود و زیمنس CPU به تبادل اطلاعات با این اجرا میپردازد . ولی کاربر میتواند به کمک برخی SFC ها و SFB ها در هر کجای برنامه که ضرورت داشت ، داده های مورد نظر خود را به هر آدرسی در شبکه ارسال کرده و یا داده هایی را از آنها دریافت نماید .
نمونه ای از این بلاک ها در جدول زیر آمده است .
نمایندگی اتوماسیون صنعتی زیمنس ایران
نمونه ای از این بلاک ها در جدول زیر آمده است .
| SFC 46 | باعث میشود که CPU به مد Stop برود. |
| SFB 41 | برای لوپ کنترل بکار میرود. |
نمایندگی اتوماسیون صنعتی زیمنس ایران