نحوه ی استفاده از دستورات کنترل برنامه زیمنس

ارسال شده در تاریخ: 28 فروردین 1396چاپ
اشتراک گذاری:
نحوه ی استفاده از دستورات کنترل برنامه زیمنس
دستورات کنترل برنامه در پوشه ی Program Control از قسمت Program Element وجود دارند.  این دستورات به طور کلی به سه دسته تقسیم می شوند :
    دستور Call
    دستور MCR
    دستور RET
    دستور CALL : در زبان STL برای فراخوانی بلاک های FC و FB و SFC و SFB یا سایر بلاک های استاندارد که از قبل توسط زیمنس برنامه نویسی شده اند، بکار می رود. این دستور، بلاکی که در جلوی آن بصورت  مستقیم یا بصورت  سمبلیک  آدرس  داده شده  را  بدون  هیچ قید و شرط و مستقل از وضعیت RLO صدا می زند. یعنی، کنترل اجرای برنامه را به آن بلاک می برد. FB و SFB باید حتماً همراه با ذکر نام DB صدا زده شوند. DB های فوق یا باید قبلاً موجود بوده و یا در همان لحظه ای که برنامه نوشته می شود، با پیغامی که توسط Step7 داده می شود، ایجاد شوند.

جدول زیر، نحوه ی صدا زدن بلاک های مختلف را نشان می دهد :

وقتی یک بلاک در برنامه STL با دستور CALL صدا زده می شود، بطور اتوماتیک لیستی از متغیر ها مانند مثال زیر، در زیر آن ظاهر می گردد. Formal Parameter متغیر هایی هستند که قبلاً در موقع ایجاد بلاک به عنوان ورودی و خروجی بلاک تعریف شده اند.
Actual Parameter مقادیر یا آدرس هایی هستند که برنامه نویس باید آنها را تعیین کند.

 
نحوه ی استفاده از دستورات کنترل برنامه زیمنس2
فراخوانی SFB15 همراه DB در زبان STL
 
نحوه ی استفاده از دستورات کنترل برنامه زیمنس3
فراخوانی SFB15 به همراه DB آن در OB1 به زبان LAD

 
نکته : اگر بخواهیم با دستور CALL در زبان LAD یا FBD فراخوانی انجام دهیم، فقط میتوان FC و SFC ها را فراخوانی کرد. در غیر اینصورت، میتوان هر بلاکی را فراخوانی نمود. اگر این بلاک ها به زبان های LAD یا FBD فراخوانی شود، پایه های آن به عنوان ورودی و خروجی دیده میشود که لازم است کاربر برای آنها Actual Parameter تعریف کند. تصویر بالا، فراخوانی SFB15 را در OB1 نشان میدهد.

با عضویت در خبرنامه از آخرین مطالب مطلع شوید.